‘Ik heb er spijt van gehad. Ben achteraf gezien dom geweest. Maar ja, je doet wel eens wat doms hè.’ Deze uitspraken zullen op verschillende plekken in ons gesprek terugkomen. En nee, Frits bedoelt niet dat hij spijt heeft dat ooit aan het café is begonnen, maar juist dat hij ermee is gestopt. Dat is alweer dertig jaar geleden, maar als je hem hoort en ziet spreken, dan zou hij met hetzelfde enthousiasme zo weer achter die bar kunnen staan. ‘Het was een prachtige tijd. Eigenlijk is het allemaal in een opwelling begonnen.’

Dat begin lag in 1987 toen Jan Potters, die Frits kende van Het Oisterwijks Orkest, hem er op attendeerde dat De Troubadour te koop kwam. ‘Ik kende het café omdat we er met onze band de Döllekesbloazers tijdens carnaval optraden. Ik zei toen dat ik het wilde overnemen.’ Frits kocht van Potters het café en het aangrenzende huis op nummer 56. Daar ging hij met vrouw Annelies en hun zes weken oude zoon wonen. Twee jaar later werd er een dochter geboren. ‘Ik heb toen boven tussen het café en het huis een deur laten zetten. Ook tussen de twee panden achterom. Dan hoefden we niet over straat.’

Frits haalde met spoed een horecavergunning en er volgde een openingsfeest. ‘Het was meteen een losse sfeer en ik werd gelijk opgenomen. Het is gaan lopen en het is altijd vanzelf gegaan, die hele zeven jaar.’ Frits deed meestal de bar, met soms hulp van Eduard en Marianne Schmitz, die ook al bij Potters bijsprongen. Annelies was meestal druk met de kinderen en de dagelijkse dingen in huis en hielp in de avonduren en weekenden vaak ook mee achter de bar. Doordeweeks gingen we ‘s avonds om zeven uur open en gingen we om twee, drie uur ‘s nachts dicht. Zaterdag was het van drie uur ‘s middags tot twee uur ‘s nachts en op zondag altijd van tien uur ‘s morgens tot in de nacht. Woensdag was vrij.’

De klanten kwamen uit alle hoeken van Tilburg, van Broekhoven tot de Stokhasselt, van Korvel tot ‘t Goirke. En uiteraard de trouwe achterban uit Sint Anna. Dat had ook te maken met de activiteiten in het café.‘Zo kwam voetbalclub Number One op zondagochtend koffie drinken. Gingen ze daarna voetballen bij de Heidehoeve en kwamen ze terug om de hele middag bij ons te zitten. De dartclub is in onze periode flink gegroeid. We hadden een behoorlijke club met zo’n vijftien, twintig man. Die speelden ook competitie in andere Tilburgse kroegen.’

Frits geeft een blauwdruk van de weekindeling in zijn tijd: op maandag biljartvereniging OTBU, op dinsdag de biljarters van BFVT, op donderdag de damesbiljartclub en de darters, op vrijdag de competitie waarin OTBU actief was. ‘Op zaterdag was er of niks te doen of we hadden wel een of ander feest. Zondags was het hoogjassen in de ochtend en ‘s middags die voetballers en de moeders met kinderen. Dan was het altijd erg druk.’ Frits animeerde ook het sinterklaasfeest en carnaval.

Daarnaast hield hij voor bepaalde spaarders de dubbeltjespot bij. ‘Schreef ik dan bij op hun kaart en konden ze later betalen. Drankjes werden ook opgeschreven, maar de volgende dag kregen ze pas iets als ze het verschuldigde hadden betaald. Daar was ik streng op. Ik wist wie ik wel en niet kon vertrouwen wat dat betreft. Ach, vijfennegentig procent kon ik vertrouwen.’ Het was voor mij familie. Jofel. Je wist alles van elkaar. Maar ik moest natuurlijk mijn mond houden als iemand iets in vertrouwen had verteld. Als kastelein moet je veel praten en weinig zeggen.’

In 1994 nam Frits afscheid van De Troubadour en nam hij een cafetaria over in de Groenstraat, ‘t Smoske genaamd. Dat was toch heel anders werken en we hadden personeel maar het was erg hectisch en heel hard werken, tachtig uur in de week. Ik deed er ook nog catering bij, koude schotels en zo. Heb ik toch nog zes jaar gedaan. Achteraf had ik spijt, had beter in het café kunnen blijven. Daar was het altijd ontspannen. Ik was daar lekker op m’n gemak. Het was er heerlijk. Van alle dingen die ik heb gedaan heb ik daar met het meeste plezier gewerkt. Goh, dat was een fijne tijd.’